Vandaag werd mijn aandacht getrokken door een bericht op de website van het Eindhoven Dagblad (https://www.ed.nl/eindhoven/iedereen-is-tsjernobyl-achtig-geval-aan-vonderweg-in-eindhoven-spuugzat~a92b9b5d/ . )De buurt begint zich te ergeren aan het karkas aan de Vonderweg in Eindhoven. Iedere keer als ik naar het PSV-stadion ging voor een thuiswedstrijd werd ik geconfronteerd met één van de meest memorabele zaken die ik heb gedaan. Niet zozeer vanwege de juridische complexiteit of relevantie. Wel vanwege de onbevredigende afloop.
Ergens in 2008 werd ik gebeld door twee personen die een pand hadden gekraakt aan de Vonderweg in Eindhoven. De politie hadden ze al geïnformeerd en de vraag was of ik kon komen kijken of ze alles juist hadden gedaan. In die tijd stond ik regelmatig krakers bij en mijn mobiele nummer circuleerde in het circuit. Ik ben er naartoe gereden en trof drie mannen aan in een enorm gebouw. Ze vertelden me over de plannen die ze hadden. Ze ergerden zich er aan dat het gebouw al meer dan een jaar leegstond terwijl de woningnood onder studenten in Eindhoven groot was. Zij hadden plannen voor studentenwoningen en ze wilden atelierruimte gaan bieden aan kunstenaars. Het enorme pand met meer dan 300 kamers zou daar alle ruimte voor bieden. De politie wilde in eerste instantie ontruimen met de dreiging met een kort geding zorgde ervoor dat dit niet doorging.
Lange tijd daarna hoorde ik niets meer. Tot ik begin 2009 opnieuw werd gebeld. Of ik eens wilde komen kijken wat er van geworden was. Ik ben er weer naartoe gereden en werd overrompeld door de metamorfose die het pan ondergaan had. Er woonden inderdaad studenten, kunstenaar waren aan het werk. Het pand was een broedplaats van creativiteit en een ontmoetingsplek geworden waar mensen elkaar vonden en samenwerkten aan prachtige projecten.
Totdat er toch een dagvaarding binnenkwam. De eigenaar van het pand, Breevast, wilde gaan ontruimen. Tijdens de zitting lieten ze een prachtige brochure zien met hoe het pand verbouwd zou worden en alle grote plannen die ze hadden. Er zou een schitterende gevel aan het pand gezet worden en het pand zou een eyecatcher in de omgeving worden. Door schade en schande wijs geworden vermoedde ik toen al dat daar niets van terecht zou komen. De rechtbank kon niet anders dan de ontruimingsvordering toewijzen . De rechtbank overwoog op 21 december 2009: (http://deeplink.rechtspraak.nl/uitspraak?id=ECLI:NL:RBSHE:2009:BK7233):
Breevast heeft voldoende aannemelijk gemaakt dat zij serieuze plannen heeft voor herontwikkeling (verhuur) van het kantoorobject, dat daarvoor een interne verbouwing noodzakelijk is en dat het wenselijk is om daartoe reeds op korte termijn de entree en een verdieping van het object als "proefverdieping" in te richten. Dit alles om potentiële huurders een indruk te kunnen geven van de mogelijkheden. Het staat Breevast in beginsel te harer vrije keuze om dat te doen zoals zij verkiest. Duidelijk is dat daarbij van belang is dat de entree de beoogde representativiteit uitstraalt en dat geïnteresseerden niet kopschuw worden gemaakt door een al te studentikoze stijl van gebruik door de bewoners en onzekerheid over tijdstip en wijze van hun vertrek.
De rechtbank kon uiteraard niet weten hoe het pand er tien jaar later bij zou staan. Ik denk dat de buurtbewoners toch liever nog steeds de studenten er in hadden gehad dan dat ze tegen dit karkas moeten aankijken.
Het kraakverbod bestaat vandaag precies 9 jaar. Misschien tijd om dit eens te herzien.